Απ΄την ψυχή ως την ψυχή

Αν η Τέχνη του λόγου, η λογοτεχνία, είναι η "αναπαράσταση της ζωής με εικόνες", η ποίηση είναι το κορυφαίο είδος της. Είναι το πιο υψηλό, το πιο βαθύ, το πιο καθολικό. Βγαίνει από τα βάθη της ψυχής και εισχωρεί στα βάθη της ψυχής. Συνεπαίρνει τις ψυχικές και πνευματικές δυνάμεις του ανθρώπου και τις κινεί σφιχταγκαλιασμένες προς τους σκοπούς της με την ισχυρότερη κινητήρια δύναμη: το συναίσθημα. Ενεργεί πάνω στον άνθρωπο άμεσα, θα λέγαμε αποκαλυπτικά, απλώνοντας άξαφνα μπροστά του κόσμους πραγματικούς αλλά και οράματα, ζωντανεμένα όμως από την ίδια του την έξαρση, από το αίμα και τους χυμούς των ίδιων του των διεγερμένων πόθων.

Ο τρόπος που ενεργεί πάνω στον άνθρωπο, η συνθετικότητα κι η συμπύκνωση που τη διακρίνουν, ο εξηρμένος τόνος της, τα μέσα που χρησιμοποιεί: η πνοή και το αίσθημα που χρωματίζουν τις εικόνες της και η μουσικότητα που τις υποβαστάζει και τις προβάλλει σ΄ένα διαφορετικό φόντο, ξεχωρίζουν, από την άποψη της ουσίας, την ποίηση από τ΄άλλα βασικά είδη της λογοτεχνίας, κυρίως από τον πεζό λόγο, που κι αυτός βέβαια δουλεύει με εικόνες, αλλά στον οποίο κυριαρχεί το στοιχείο της ανάλυσης και της περιγραφής. Και λέμε κυρίως από τον πεζό λόγο, γιατί το θεωρούμενο ως τρίτο από τα βασικά είδη της λογοτεχνίας, το θέατρο, παρ΄όλη την τυπική ανεξαρτησία που του εξασφάλισε η σύγχρονη τεχνική του, συνολικά θεωρούμενο, εξακολουθεί να κυμαίνεται ανάμεσα σ΄αυτόν (τον πεζό λόγο) και την ποίηση, πέφτοντας, ανάλογα με τις περιπτώσεις, ολοκληρωτικά στην αγκαλιά πότε του ενός και πότε της άλλης.

Υπάρχουν μάλιστα πολλοί - και ανάμεσα τους οι πιο άξιοι του λόγου δημιουργοί - που αληθινό "θέατρο", ή τουλάχιστον μεγάλο, τέτοιο που να έχει το δικαίωμα στην προοπτική της αθανασίας, θεωρούν εκείνο που δεν έκοψε τους αρχικούς του δεσμούς με τη μητέρα του την ποίηση. Και που στο δεύτερο, το πεζολογικό, δίνουν με μεγάλη επιείκεια τον χαρακτηρισμό: "θνητό".

Πηγή: Μέμου Παναγιωτόπουλου: "Νεοελληνική Ποιητική Ανθολογία"