ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ 1890 - 1953

ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ

Ατσάλινος και σοβαρός απάνω στ΄αλογό του

το αχαμνό, του Θερβαντές ο ήρωας περνάει

και πίσω του, στο στωικό γαϊδούρι του καβάλα,

ο ιπποκόμος του ο χοντρός αγάλια ακολουθάει.

Αιώνες που ξεκίνησε κ΄αιώνες που διαβαίνει

με σφραγισμένα επίσημα, ερμητικά τα χείλια

και με τα μάτια εκστατικά, το χέρι στο κοντάρι,

πηγαίνοντας στα γαλανά της Χίμαιρας βασίλεια...

Στο πέρασμά του απ΄τους πλατειούς του κόσμου δρόμους,

όσοι

τον συντυχαίνουν, για τρελλό τον παίρνουν, τον κοιτάνε,

τον δείχνει ο ένας του αλλουνού - κ΄ειρωνικά γελάνε.

Ω ποιητή! παρόμοια στο διάβα σου οι κοινοί

οι ανθρώποι χασκαρίζουνε. Άσε τους να γελάνε:

οι Δον Κιχώτες παν μπροστά κ΄οι Σάντσοι ακολουθάνε!

Η ΑΓΑΠΗ

Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού

και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στηλωμένα:

- αν είναι νά΄ρθει, θε να΄ρθεί δίχως να νοιώσεις από που

και, πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα,

θε να σού κλείσει απαλά με τ΄άσπρα χέρια της τα δυο

τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε

κι όταν, γελώντας, ναν της πεις θα σε ρωτήσει: - Ποια΄μαι εγώ;

απ΄της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποιά΄ναι.

Δεν ωφελεί να καρτεράς: αν είναι νά΄ρθει, θε να΄ρθεί.

Κλειστά όλα νά΄ναι, θα τη δεις άξαφνα μπρος σου να βρεθεί

κι ανοίγοντας τα μπράτσα της θα σ΄αγκαλιάσει

ειδέ κι αν έχεις φωτεινό το σπίτι για να τη δεχτείς

και, σαν φανεί, τρέξεις σ΄αυτήν και μπρος στα πόδια της συρθείς,

αν είναι νά΄ρθει, θε να΄ρθεί - αλλιώς θα προσπεράσει! ...

ΖΩΗ

Κάποιες φορές, σαν βράδυαζεν αργά στην κάμαρά μας,

τ΄ωχρό κεφάλι γέρνοντας στην αγκαλιά μου απάνω

και με θλιμένο ανάβλεμμα στηλά κοιτάζοντάς με:

"Θα με ξεχάσεις, - ρώταγες -, καλέ μου, σαν πεθάνω;"

Δε σ΄απαντούσα. Τη φωνή την πνίγαν οι λυγμοί μου

κ΄έσφιγγα με παροξυσμό τ΄αδύνατο κορμί σου,

σα νά΄θελα μεσ΄στη ζωή να σε κρατήσω, ενάντια

στο Χάρο - για, αν δεν μπόραγα, να πήγαινα μαζί σου.

Γιατ΄είσουν όλη μου η ζωή: χαρά της και σκοπός της,

κι όσο κι αν εστρεφόμουνα πίσω στα περασμένα,

δεν έβλεπα, δεν ένοιωθα, κοντά μου άλλα από σένα.

Μού φαίνονταν αδύνατο δίχως εσέ να ζήσω.

Και, τώρα που με άφησες, με φρίκη αναλογιέμαι:

το θάνατό σου, αγάπη μου, πως πάω να συνηθίσω!

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Λυρικός ποιητής, πεζογράφος και δημοσιογράφος, μια από τις πιο ευγενικές φυσιογνωμίες των Γραμμάτων μας.
Γεννήθηκε στο Λεωνίδιο Κυνουρίας και τέλειωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Ναύπλιο και στην Κωνσταντινούπολη, ακολουθώντας τον έμπορο πατέρα του. Ήταν 17 χρονών όταν κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή "Σαν όνειρο". Από τότε θα εργαστεί ως δημοσιογράφος και διπλωματικός υπάλληλος και θα ζήσει πολλά χρόνια στο εξωτερικό, μέχρι το 1920, έχοντας ως τότε εκδόσει άλλες δύο ποιητικές συλλογές: "SPLEEN" (1912) και "Νοσταλγίες" (1920). Στην Ελλάδα θα παντρευτεί την Ελένη Νεγρεπόντη - η Αλκη Θρύλο - και θ΄αφιερώσει την υπόλοιπη ζωή του στο γράψιμο, εκδίδοντας πολλά ταξιδιωτικά και δοκιμιακά έργα.