ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ 1888 - 1944

-->

ΓΡΑΜΜΑ

Θυμάμαι, ενώ χωρίζαμε στη μαρμαρένια σκάλα,

σταθήκαμε μια στάλα,

και μού΄πες πως θα ξαναρθής, - για να χαρώ, ποιός ξέρει

μετά το καλοκαίρι.

Και τη στιγμή που βγαίναμε στη στράτα τη μεγάλη,

μού το ξανάπες πάλι

κι απάνω κει χωρίσαμε, - χωρίσαμε σα φίλοι,

μ΄ένα φιλί στα χείλη.

Πέρασε το φθινόπωρο, κακός βοριάς σιμώνει,

κ΄είν΄η καρδιά μου μόνη

κοντοζυγών΄η παγωνιά, τα σύννεφα κ΄η μπόρα,

- και τι θα γίνω τώρα...

Σού΄γραψα τόσα γράμματα, και πόσο λυπημένα:

δε μού΄γραψες ούτ΄ένα

και στη γιορτή σου, σού΄στειλα τ΄άνθη τα τακτικά σου:

δεν έλαβα δικά σου.

Τώρα, στο δρόμο σου περνώ, με μάτι κουρασμένο,

- και δε σε περιμένω

μού φαίνεται πως όλ΄αυτά, κοιμούνται σ΄έναν τάφο,

- γι΄αυτό, και δε σού γράφω.

Όμως, εκείνο το φιλί, που δώσαμε σαν φίλοι,

μού τυραννεί τα χείλη:

τό΄χω, για καταδίκη μου και για παρηγοριά μου,

κρυμμένο στην καρδιά μου ...

VÖGLEIN'S ABENDLIED

Πήρε το κρίνο, το άσπρο κρίνο,

μια στάλα ασήμι απ΄το φεγγάρι

κι από τα πέταλά του, εκείνο,

γλυκό χαμόγελο έχει πάρει...

Το ρόδο ρούφηξε απ΄τη δύση

την κόκκινη φωτοπλημμύρα,

και το σκοτάδι, άμα ροδίση,

πίνει τα ολόγλυκά του μύρα...

Πήρε απ΄τα κύματα η φλογέρα,

κι απ΄τη βροχή, δροσούλα, οι κλάδοι

η νύχτα πήρε από τη μέρα,

πήρε το φως απ΄το σκοτάδι...

Ζήλεψα.. Οι κόσμοι ήταν γιομάτοι

άστρα, χαμόγελα, άνθη, μύρα!

Πήγα κ΄εγώ να πάρω κάτι,

μα ήταν πικρό. Και δεν το πήρα. 

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ...

Μια νύχτα, το φεγγάρι καθώς έγερνε

φθαρμένο απ΄τις αγρύπνιες κι απ΄τους κόπους,

μού μίλησε, την ώρα που βασίλευε,

για μαγεμένους, άλλους τόπους.

Έτσι λαμπρούς κι ωραίους μού τους παράστησε,

και θέλγητρα και θαύματα γιομάτους,

μονάχα που δεν είπε το πού βρίσκονται,

- μήτε το μέρος, μήτε τ΄όνομά τους...

Και μ΄έκανε και πίστεψα στα λόγια του,

και κάποια ελπίδα μού έλουσε τη σκέψη,

γιατί η καρδιά μου, δίχως πίστη κ΄έρημη,

λαχταρούσε σε κάτι να πιστέψη...

Μα εκείνο, το πικρό του ψέμμα νιώθοντας,

και βλέποντάς με τόσο να επιμένω,

να μάθω πού τους είδες, - χλωμά γέλασε,

και χάθηκε, βαρύ και λυπημένο... 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Λεπταίσθητος, μα και τραγικός μαζί ποιητής, που έδωσε ο ίδιος τέλος στην υπαρξιακή αγωνία του, μια βραδιά του 1944, λίγο πριν την απελευθέρωση. Γεννήθηκε στην Αθήνα κι ήταν γιός του στρατηγού Λεωνίδα Λαπαθιώτη, ενώ η μητέρα του ήταν ανιψιά του Χαρ.Τρικούπη. Σπούδασε νομικά, αλλά δεν άσκησε την επιστήμη του, ούτε άλλο επάγγελμα. Από μαθητής ακόμη δημοσίευε ποιήματά του στη "Διάπλαση των Παίδων" κι αργότερα στο περιοδικό "Ηγησώ". Ωστόσο η μόρφωσή του ήταν πλατιά και μεγάλη όπως και η ευαισθησία του. Η μοναδική ποιητική συλλογή του "Ποιήματα" εκδόθηκε στα 1939. Η οικογενειακή του περιουσία τού επέτρεπε να ζει σαν τους μποέμ ποιητές της Ευρώπης, που θαυμάζε.