ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ 1902 - 1930

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ

Θυμάμαι τώρα ... Οι θύμησες πλημμύρες που με πνίγουν,
άνεμος, σκοτεινιά.
Τα λόγια ανθούς τα μάδησες, μα τώρα αυτά μου ανοίγουν
κακές πληγές βαθιά.

Ούτε σκιά, ούτε όνειρο έτσι που να διαβαίνη
γοργά προς τον χαμό.

Καπνός η αγάπη. Σύννεφο, τα λόγια σου, μού ραίνει
σταγόνες τον καημό.

Τώρα σαπίζουν μέσα μου πρώιμες οι πληγές μου.
Η θύμηση ασπασμός
προδοτικός, να μου γελούν κρυφά κάποιες στιγμές μου
ν΄αυξαίνη ο απελπισμός.


ΕΜΕΝΑ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ
ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΝ

Τι θέλω πια να δέχωμαι την προστασία της Μούσας;
Να σφίγγω την καρδιά μου να δεχτή
τις νέες αγάπες, πίστες και χαρές της,
τάχα πως είναι η μοίρα μου κ΄είνε και διαλεχτή!

Πάει ο καιρός που αχτιδωτό το αστέρι της ματιάς μου
έφεγγε και των θείων και των γηίνων,
Ω των παθών δεν κράτησα εγώ την ανόσια Λύρα,
Εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον.

Και τραγουδούν τον καημό της άπιστης ψυχής μου
μεσ' των δακρύων την ευχαριστία
κι όλη η χαρά του τραγουδιού μου ήταν, πως τη φωνή μου
θα την δεχόταν μια βραδιά μπρος στη φτωχή μου εστία.

Κι ως διάβαζα στα μάτια του κάποτε τη χαρά του,
ποιά δόξα πιο ακριβή να πω;
Στο χωρισμό μας τούφερναν σα χελιδόνια οι στίχοι
μήνυμα, πως από μακριά διπλά τον αγαπώ.

Τώρα καμμιά, καμμιάν ηχώ δεν άφησε η φωνή μου
σπαραχτική όταν γέμισε μιας νύχτας το σκοτάδι
Όμως όλοι φοβήθηκαν και γω πιστεύω ακόμα
αληθινά πως τη βαριά χτύπησα πόρτα του Άδη.

Λοιπόν γιατί να δέχωμαι το κάλεσμα της Μούσας;
Σαρκάζει η πίστη μέσα μου των θείων και των γηίνων.
Μια ανόσια Λύρα των παθών σε μένα δεν ταιριάζει.
Εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον.


Σ΄ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΥ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ

Αυτόν τον καταδίωκε ένα πνεύμα
στις σκοτεινές εκτάσεις της ζωής του.
Οι ασχολίες του, οι χαρές του, σ΄ένα νεύμα
προσχήματα γινόνταν της ορμής του.

Τα ωραία βιβλία, η σκέψη, ένα ορμητήριο
λίγες στιγμές. Βίαιος στον έρωτά του.
Ύστερα γέμιζε η όψη του μυστήριο
και τίποτε δεν ταίριαζε κοντά του.

Ένας περίεργος ξένος επλανιόταν
αναμεσόμας, μ΄όψη αλλοιωμένη.
Την υποψία μας δε μάς την αρνιόταν
πως κάτι φοβερό τον περιμένει.

Ήταν ωραίος παράξενα, σαν κείνους
που ο Θάνατος τούς έχει ξεχωρίσει.
Δινόταν στους φρικτότερους κινδύνους
σαν κάτι να τον είχε εξασφαλίσει.

Ένα πρωί, σε μια κάρυνη θήκη
τον βρήκαμε νεκρό μ΄ένα σημάδι
στον κρόταφο. Ήταν όλος σα μια νίκη,
σα φως που ρίχνει γύρω του σκοτάδι.

Είχε μια τέτοια απλότη και γαλήνη,
μια γελαστή μορφή ζωντανεμένη!
Όλος μια ευχαριστία σα νάχε γίνει.
Κ΄η αιτία του κακού σημαδεμένη.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Από τις λυρικότερες και πιο σημαντικές ποιήτριες της νέας ελληνικής γραμματείας, η Μαρία Πολυδούρη γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1902 και μεγάλωσε στο Γύθειο. Όταν αποφοίτησε από το Γυμνάσιο, το 1918, διορίστηκε νομαρχιακή υπάλληλος. Το 1922 μετατίθεται στην Αθήνα, όπου γράφεται στη Νομική Σχολή. Παρακολουθεί μαθήματα για δύο χρόνια, αλλά τελικά δεν παίρνει το δίπλωμά της.
Στο μεταξύ γνωρίστηκε με τον Καρυωτάκη, που κι αυτός υπηρετούσε ως υπάλληλος στη Νομαρχία, και σε σύντομο διάστημα η γνωριμία τους εξελίχτηκε σε ερωτικό δεσμό, που επέφερε "οριακές" αλλοιώσεις στη ζωή και στη σκέψη της, μετά την αυτοκτονία του ποιητή. Το 1925 ταξίδεψε στο Παρίσι, όπου γνώρισε σημαντικούς Έλληνες και Γάλλους συγγραφείς, μπολιάζοντας το ζωντανό της πνεύμα και την ευαισθησία της με τις αναζητήσεις των ομότεχνών της στην Ευρώπη. Οι σκληρές συνθήκες ζωής και οι στερήσεις, που αντιμετώπισε στη γαλλική πρωτεύουσα, της κλόνισαν την υγεία ανεπανόρθωτα και, έτσι, αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Τον Ιούλιο του 1928 εισάγεται στη "Σωτηρία" όπου την επισκέφτηκε ο Καρυωτάκης, λίγο πριν το μοιραίο του ταξίδι στην Πρέβεζα. Το 1930 πεθαίνει.
Μικρό είναι το έργο που άφησε η Πολυδούρη, όμως στους λιγοστούς στίχους της, κατόρθωσε να αναπτύξει με ένταση και γνησιότητα τους βασικούς πυρήνες της έμπνευσής της - τον έρωτα και τον θάνατο. Άρχισε να γράφει ποιήματα σε ηλικία 14 ετών.και εμφανίστηκε πρώτη φορά στον "Οικογενειακό αστέρα" με το ποίημά της "Μάνα".